ပညာေရးနဲ႔ ကရင္လူမ်ိဳး

ကမၻာေပၚတြင္ လူမ်ိဳးအသီးသီးတုိ႔ဟာ ကုိယ္ပုိင္ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ဘာသာစကား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မွဳ၊ ဓေလ့ရုိးရာရွိၾကပါတယ္။ကုိယ္ပုိင္ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမွဳေတြဟာ ထုိလူမ်ိဳးရဲ့ အသက္ေသြးေၾကာသဖြယ္ တည္ရွိေနပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္လူမ်ိဳး ကုိယ္ဘာသာေတြကို တစ္ျခား လူမ်ိဳးဘာသာထက္ ပုိျပီးခ်စ္ျမတ္ႏုိးတတ္္ၾကတယ္။ဒါဟာလည္း လူသားမ်ိဳးႏြယ္ရဲ့ သမုိင္းေပး သဘာ၀ဓေလ့တစ္ခုပါပဲ။

ကုိယ္ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ဘာသာစကားေတြကုိ ကုိယ္က မခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ရင္ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ဟာ ကုိယ့္လူမ်ိဳး အစစ္ရယ္လို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့ပါဘူး။ဘယ္သူက လာျပီးေတာ့လည္း ကုိယ့္ဘာသာစကား၊ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြကုိ ဂရုစုိက္ေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ကိုယ္တုိင္ပဲ ထိန္းသိမ္းခ်စ္ျမတ္ႏုိးႏိူင္ရပါမယ္။တစ္ခ်ိဳ႕႕႔က ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ကုိယ့္လူမ်ိဳးမွ ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ဘာသာမွ၊ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမွဳမွ၊ အစြဲၾကီးတယ္လို႔ ကဲ့ရဲ့တတ္ပါတယ္။

ဒါဟာ သဘာ၀မက်ပါဘူး။တစ္ခ်ိဳ႔ အစြန္းေရာက္သမားေတြကေတာ့ သဘာ၀က်ပါလိမ့္မယ္။"တန္ေဆး လြန္ေဘး" ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပံု အတုိင္း ဘယ္ဟာမွ လြန္ရင္ မေကာင္းသလို တစ္အားေပ်ာ့လြန္းျပန္ရင္လည္းမေကာင္းပါဘူး။ သဘာ၀က်က်ေတြးေတာ့ ဆင္ျခင္တတ္ဖုိ႔ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။လူတိုင္းလတုိင္းဟာ ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ၊ ပညာေရး စတဲ့အေရးေတြကို သူတစ္ပါးထက္ သာေစခ်င္၊ တုိးတက္ေစခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္က ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ဘာသာကုိ ၀ုိင္း၀န္းခ်ီးျမင့္တာ အျပစ္မဆုိသာပါ။လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ သမုိင္းေပး တာ၀န္တစ္ခုပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကရင္လူမ်ိဳးဟာ "ထီ့ေဆ၀္.ေမွ္ယြာ" ဆုိတဲ့ ကရင္စကားပံုအရ ဟုိးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ျဖစ္တည္လာတဲ့ လူမ်ိဳးပါ။ယဥ္ေက်းမွဳ၊ ဘာသာစကား၊ရုိရာဓေလ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွိပါတယ္။တစ္ခ်ဳိ႔က ဘာသာစကားကြဲေပမယ့္ လူမ်ိဳးစုကေတာ့ တစ္ခုတည္းပါ။ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုတည္းေသာ တုိ႔လူမ်ိဳးစုဟာ မကြဲျပားသင့္တာ အမွန္ပါ။"ႏြားကြဲရင္ က်ားစြဲ" ဆုိတာ အားလံုး သတိထားသင့္ပါတယ္။ တုိ႔အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္ရင္၊ ကြဲျပားသြားရင္၊ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမရွိရင္အဲဒီလူမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကီးပြါးႏုိင္မယ္ မဟုတ္ပါ။

စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတုိက္ဆုိင္ရင္ အခ်င္းခ်င္း ကူညီလိုစိတ္ ရွိၾကမယ္ မဟုတ္ပါ။ကရင္လူမ်ိဳးတုိ႔ဟာ ပင္ကုိယ္စိတ္က အင္မတန္မွ ျဖဴစင္ၾကပါတယ္။ ရုိးသားၾကိဳးစာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုတာတစ္ခုက အသိပညာနဲ႔ အတတ္ပညာပါ။လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးရဲ့ တုိးတက္မွဳ စံႏွဳန္းဟာ ပညာေရးက ေရေသာက္ျမစ္ပါပဲ။ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္ဖို႔က မပ်င္းၾကဖို႔၊ ပညာေရးကုိ တန္ဖိုးထားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။တုုုိ႔ ကရင္လူမ်ိဳးေတြဟာ ပညာေရးကို ဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ သင္ၾကားဖို႔ သိပ္အေလးမထားၾကပါဘူး။စာေရးသူ ကိုယ္တုိင္အေတြ႔အၾကံဳအရ ဆုိရင္ မိဘေတြကုိက ပညာေရးအေတြ႔အၾကံဳ မရွိေတာ့ ကုိယ့္သားသၼီးေတြကို ဘယ္လို အားေပးၾကရမွန္းမသိၾကပါ။မိမိၾကီးျပင္းရာ ေဒသမွာလည္း ပညာေရးစံႏွဳန္း မတုိးတက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဒါမွမဟုတ္ ပညာေရးနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း မျပဳႏုိင္တဲ့ အေျခအေနက်ေတာ့ ပညာေရးကို တန္ဖိုးထားရမွန္း မသိၾကေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အခုတုိးတက္လာတဲ့ေခတ္မွာ ပညာေရးဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါတယ္ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား နားလည္လာၾကပါျပီ။ဒါဟာ အေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္လာတဲ့လကၡဏာတစ္ခုပါ။ ဒါေၾကာင့္ လယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပညာေရးကို ဦးစားေပးပါ၊ အေလးထား သင္ဖို႔ မေမ့ေလွ်ာ့သင့္ပါ။ပညာမရီွလွ်င္ အသိဥာဏ္လည္း မရွိႏုိင္သလို ကုိယ့္လူမ်ိဳးတုိးတက္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါ။အရာရာတုိင္းမွာ ဟုတ္မဟုတ္၊ ေကာင္းမေကာင္း၊ လုပ္သင့္မလုပ္သင့္၊ မွန္မမွန္ မဆင္ျခင္မေတြးေတာတတ္လွ်င္ ဆုတ္ယုတ္ဖို႔သာ မ်ားေနတယ္။အလုပ္တစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ျဖစ္ခ်င္ရင္ အဖြဲ႔အစည္း သို႔မဟုတ္ ပညာရွင္အသိုင္းအ၀ုိင္း ရွိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ "အကြပ္မရွိတဲ့ ၾကမ္း ပရမ္းပတာ "ဆုိတဲ့ ျမန္မွာ စကားပုံလို ခိုင္ခိုင္မာမာ ေထာက္ပံ့မွဳ မရွိရင္ ပရမ္းပတာ ျဖစ္ေနမွာပဲ။တုုိ႔ကရင္ေတြဟာ တစ္ခ်ိဳ႔က ပုိက္ဆံရွိၾကပါတယ္။ဒါေပမယ့္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပညာေရးေထာက္ပံ့မွဳမ်ိဳးလို မသံုးၾကပဲ ဘာမွ ဘ၀အတြက္အက်ိဳးမရွိတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာ သံုးလိုက္တာပဲ။

ဒီလိုေျပာတာက မနာလိုလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ သူတစ္ပါးလည္း အက်ိဳးရွိ၊ မိမိမွာလည္း အက်ိဳးရွိတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ေရြးခ်ယ္တတ္တဲ့ အျမင္ရွိေစခ်င္လို႔ပါ။တစ္ခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း အသက္ၾကီးလာမွ၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတစ္ႏုိင္ငံတုိးတက္မွဳေတြဟာ ပညာေရးနဲ့တည္ေဆာက္ထားပါလားလို႔ သိလာၾကတယ္။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တုိ႔ကရင္ေတြဟာ တုိ႔လူမ်ိဳးရဲ့စာေပ၊ အႏုပညာ အတတ္ပညာ၊ ယဥ္ေက်းမွဳ စတဲ့ ဓေလ့ေတြကို ပညာေရးနဲ့ အဆင့္မွီေအာင္ တည္ေဆာက္ႏုိင္ရမယ္။ ကရင္လူမ်ိဳးအားလံုး ပညာသင္ဖို႔ မပ်င္းပါနဲ့။ ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးတတ္ပါေစ။ ကိုယ့္စာေပ ယဥ္ေက်းမွဳေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ပါေစ။

ငါ့စာဖတ္၍ မျမတ္တုိင္ေစ၊ မရွဳံးေစသား
ပ်င္းေျပႏွစ္ျခိဳက္ တစ္ပုဒ္တစ္ေလ၊ ပါျငားေပမူ
စာေပေက်းကြ်န္ ငါ့၀တ္ပြန္ျပီ။
စာဖတ္သူ႔ေပၚ ေခါင္းကိုေက်ာက္၍
ငါေသာ္ဆရာ မလုပ္ပါတည္း။

တကၠလိုလ္ ဘုန္းႏုိင္ရဲ့ စာေပအဓိဌာန္နဲ့ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ပါရေစ။
ေစာေအာင္ဟိန္း (ဘားအံ-ကိုကူး)